توضیحات محصول

کتاب Voyage En Perse (سفر به ایران) یکی از سفرنامه‎های مهم در شناخت ایران ابتدای قاجار است. این کتاب که شرح سفر نویسنده در سال‎های ۱۸۳۹ـ۱۸۴۱ م. است، جزییات بسیاری دربارۀ ایران آن دوران در اختیار پژوهشگران می‎گذارد.

ژان ـ باپتیست اوژن ناپلئون فلاندن (Jean-Baptiste Eugène Napoléon Flandin، زادۀ ۱۵ آگوست ۱۸۰۹ م، ناپل؛ در گذشتۀ ۲۹ سپتامبر ۱۸۸۹ م. در تور فرانسه) شرق‎شناس، سیاستمدار، نقاش و معمار بود. وی نخستین بار در ۱۸۳۹ م. همراه پاسکال کوست (Pascal Coste)، مستشرق فرانسوی به ایران سفر کرد. مشاهدات او از وضعیت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آن دوران چنان دقیق و با جزییات در کتابش آمده است که همچنان آن را در ردیف یکی از منابع مهم شناخت ایران سدۀ ۱۹ قرار می‎دهد.
فلاندن و کوست پس از پایان مأموریت سیاسی در اصفهان، با برنامه‎ریزی دقیق و البته شرایط سخت مالی پا در سفری طولانی گذاشتند. آن‎ها از اصفهان راهی همدان، کنگاور و بیستون شدند، دوباره به اصفهان بازگشتند و به سوی شیراز و بوشهر رفتند. از مسیر شیراز، اصفهان، کاشان به تهران رسیدند. از تهران راهی تبریز شدند و از آنجا تا تفلیس رفتند. از راه‎های کردستان، مسیر تبریز ـ بغداد را پیمودند. در تمامی سفر، شرح دقیقی از دیده‎هایشان را نگاشتند و فلاندن، شهرها، روستاها، آبادی‎ها، ویرانی‎ها، مردم  و بناهای باستانی ایران را به تصویر  کشید. سفرنامۀ او یکی از پرتصویرترین نمونه‎ها در این زمینه به شمار می‎آید: نقاشی‎هایی بسیار دقیق که نمایی از آنچه او دیده است را به‎روشنی نشان می‎دهد. فلاندن پس از بازگشت به فرانسه، نشان عالی این کشور را دریافت کرد.
گذشته از امکان بررسی مسائل اجتماعی و مردم‎شناسی، نقاشی‎های فلاندن به‎ویژه از بناهای باستانی ایران مانند تخت جمشید، طاق بستان، نقش‎برجسته‎های فارس و … بسیار اهمیت دارد زیرا بسیاری از این آثار تا به امروز دستخوش آسیب‎ها و دگرگونی‎های بسیار شده است. بررسی نقاشی‎های او، جزییات بیشتری از آثار باستانی ایران را در اختیار پژوهشگران معاصر می‎گذارد. طراحی‎های او نه تنها در پژوهش‎های تاریخی و باستان‎شناختی اهمیت دارد، بلکه برای هنرمندانی که از عناصر ایرانی و کهن در آثارشان بهره می‎برند، بسیار راه‎گشاست.